زمانی، وقتی می خواستند برای کسی تحقیقات انجام بدهند، می رفتند به محله اشان ، از مغازه های آنجا و همسایه ها درباره اش می پرسیدند که فلانی چه جور آدمی است. حتی به مسجد محل می رفتند و می پرسیدند در موردش ببینند اهل مسجد هست یا نه و کسی آنجا می شناسدش.  بعضا هم به دنبال دوستانش می رفتند تا بیشتر درباره اش بفهمند؛ از طریق همین راه ها کلی چیز عایدشان میشد.

اما الان معیارهای انتخاب و فهمیدن درباره کسی خیلی تغییر کرده است. وقتی می خواهند برای کسی تحقیق کنند اول از همه به دنیای مجازی می روند و اولین مورد هم چک کردن صفحه ی فیس بوک و امثالهم است تا ببینند در دنیای مجازی حضور دارد و یا چگونه حضوری دارد؟! در این بین دیدها متفاوت است، بسته به نوع عقایدشان درباره ی بودن عکس و حضور واقعی اش هم کنجکاوی می کنند تا بفهمند آن چیزهایی را که باید با کلی پرس و جو می شود فهمید.

بعد از گذر از این مرحله، وبلاگ شخص موردنظر بررسی می شود تا ببیند در مخیله اش چه می گذرد و از این طریق کلی چیزهایی که حتی با تحقیق حضوری هم قابل درک نیست، مفهوم می شود برایشان.

نسل بچه های ما نسلی خواهد بود که دیگر برای فهمیدن حریم خصوصی و خاطرات کودکیِ خیلی هاشان هم محدودیتی نخواهد بود و کافیست به وبلاگ کودکی اش سری بزنند تا بفهمند دسته گل هایی را که در کودکی آب دادند و شیرین زبانی هایشان را و شاید چیزهایی که خود آنها در بزرگی دوست نداشته باشند دیگران بفهمند. شاید بعضی از مطالب بشود پتک بر سرشان وقتی همسرشان آن را بخوانند. و شاید بشود دست مایه ی مسخره و خنده دیگران. و شایدهایی که دور از انتظار نخواهد بود قسمتی از آینده ی کودکان ما را تشکیل خواهد داد.

و آنهایی که می خواهند خاطرات شیرین کودکانشان را در فضای مجازی ثبت کنند، مسلما اگر دقت نظر بیشتری خرج کنند، برایشان بهتر خواهد بود؛ فقط کافی است که همان آینده ای که دور نیست را تصور کنند و هر چیز را ننویسند و برای ثبت خیلی از صفحات زندگی اشان، دفترچه خاطرات هایی هستند که می شود آنها را مُهر و موم هم کرد حتی و بعد هدیه داد به خودش و فقط خودش، چرا که او فقط حق شنیدنش را دارد و نه همه ی افراد جامعه.

با این کار هم به هدف مذکور می رسیم و هم به آنها یاد می دهیم که رازنگه دار باشند و همه چیز را پیش همه کس فاش نکنند.